नयाँ बानेश्वरस्थित मिलनचोकमा डेरामा बस्दै आएका छौं । अछामबाट मेरा भतिज नाकको हड्डी भाँचिएर उपचारका लागि काठमाडौं आएका थिए । भतिजको उपचारको शिलशिलामा म वीर अस्पताल, बागबजारस्थित नाक, कान, घाँटी अस्पताल र नयाँ बानेश्वरको सिभिल अस्पताल धाएँ । उनको नाकको अप्रेशन गर्नुपर्ने भयो । त्यही क्रममा २८ साउनमा मलाई एक्कासी १०२ डिग्री ज्वरो आयो । साथै टन्सिल पनि भएको थियो । टन्सिलले होला भनेर केही औषधी सेवन गरिरहेको थिएँ । भदौ ३ गते निकै गाह्रो भयो । उता भतिजाको पनि शल्यक्रियाका लागि कोरोनाको पीसीआर परीक्षण गर्नुपर्ने भयो ।
अस्पतालतिर गइरहेकाले कतै कोरोना संक्रमण भयो कि भन्ने शंका लाग्यो । त्यसपछि भदौ ४ गते मसँगै मेरी श्रीमती, भतिज र एउटै घरमा बस्ने एकजना साथी टेकु अस्पताल पुगेर स्वाब दिइयो । टेकुमै एकजना चिनजानको कर्मचारी हुनुहुन्थ्यो, उहाँले मलाई भोलिपल्टै कोरोना पोजेटिभ देखिएको जानकारी गराउनुभयो ।
म स्वास्थ्यकर्मी भएकाले मैले स्वास्थ्य मन्त्रालयका महेन्द्रप्रसाद श्रेष्ठ र गुणराज लोहनीलाई मलाई कोरोना पुष्टि भएको र ज्वरो पनि आएको कुरा जानकारी गराएँ । उहाँहरुले नआत्तिनुस् भन्नुभयो । लगत्तै उहाँहरुले आधा घन्टाभित्र एम्बुलेन्स पठाइदिनुभयो । मलाई लक्षण देखिएको थियो । तर, मेरी श्रीमती, भतिज र साथीलाई भने कुनै लक्षण थिएन । मलाई लक्षण देखिएकाले एम्बुलेन्सले सिधै दुवाकोटस्थित केएमसीको आइसोलेसनमा लग्यो । त्यहाँ चिकित्सकहरुले मेरो हिस्ट्री लिए । त्यतिबेला म निकै आत्तिएको थिएँ ।
मलाई रुघाखोकी, ज्वरो, शरीरको दुखाइ एकनासले थियो । कोरोनाको लक्षण देखिएपछि त्यही एम्बुलेन्समा त्यहाँका चिकित्सकले मलाई पाटन अस्पताल पठाए । तर, पाटनका डाक्टर टन्सिलका कारण तपाईंलाई गाह्रो भएको हो आत्तिनुपर्दैन भनेर फेरि दुवकोट नै पठाइदिए । उता मेरी श्रीमती र भतिजालाई भने अर्को एम्बुलेन्स आएर कीर्तिपुरको आइसोलेसनमा लगिसकेको थियो ।
मेरो १० महिनाको छोरा छ । १० महिनाको दुधे बालकलाई घरमा छोडेर आफूहरु आइसोलेसनमा बस्दाका पीडा म व्यक्त गर्नै सक्दिनँ । म दुवाकोट, श्रीमती कीर्तिपुर, छोरा घरमा मन त्यसै आत्तियो । मलाई कोरोनाभन्दा पनि बढी पीडा छोराको लाग्न थाल्यो । उता कीर्तिपुरमा श्रीमती पनि त्यत्तिकै अत्तालिएकी थिइन् । त्यसपछि मैले दुवाकोटमा हामी दुईजनालाई एउटै आइसोलेसनमा राखिदिन आग्रह गरें । उहाँहरुले पनि मानवीयता देखाउनुभयो । मलाई त्यही दिन राती ९ बजे दुवाकोटबाट कीर्तिपुरस्थित आयुर्वेद अनुसन्धान केन्द्र पुर्याइदिनुभयो । त्यसपछि अलि मनोबल बढेको महसुस भयो । तर, छोराको तनावले रातभर निदाउन सकिएन ।
४ दिनपछि छोरासहित परिवारका दाइ, भाइ, बहिनी र छिमेकीको स्वाब कलेक्सन गरियो । उनीहरु सबैको रिपोर्ट नेगेटिभ आयो । त्यसपछि भने ढुक्क भएँ । हामीलाई आफूलाई कोरोना लागेपछि छोराको रिपोर्ट भने नेगेटिभ आइदियोस् भन्ने थियो । त्यही भयो ।
आइसोलेसनमा बस्दाका सुरुवाती दिन निकै पीडामा बिते । छोरासहित परिवारका अन्य सदस्यको पीसीआर रिपोर्ट थाहा नहुन्जेल त छटपटी हुन्थ्यो । रिपोर्ट थाहा भएपछि भने मनोबल उच्च बनाएर कोरोना जित्छौं भनेर मनोबल उच्च बनायौं । घरबाट पठाइएको गुर्जो, लसुन, प्याज, टिमुर, बेसार पानी, मह नियमित खान थाल्यौं ।
कीर्तिपुरको आइसोलेसनमा बालकदेखि वृद्धसम्मका कोरोना संक्रमित थिए । मलाई पनि ज्वरो विस्तारै कम हुँदै गयो । उहाँहरुसँग रमाइलो कुराकानी गर्दै, रमाइलो गर्र्दै दिन बित्न थाले । म बस्ने रुममा ९ जना थियौं । त्यसैले हामी नाच्ने गाउने गर्न थाल्यौं । जसरी हुन्छ आफूलाई कोरोना लागेको छ भन्ने भुल्ने कोसिस गथ्र्यौ । साथै, यसका प्रोटोकललाई पनि फ्लोअप गर्यौं । यसरी उच्च मनोबल बनाउँदै अनुकूल वातावरणमा आफूलाई ढाल्दै गयौं । यही क्रममा १४ भदौमा मेरो स्वाब कलेक्सन भयो । १८ गते आएको पीसीआर रिपोर्टमा नेगेटिभ आएपछि म डिस्चार्ज भएँ ।
कोरोना भाइरसको अहिलेसम्म कुनै पनि भ्याक्सिन र औषधि बनेको छैन । त्यसैले यसको प्रोटोकल अपनाउने, खानपिनमा ध्यान दिने, नियमित व्यायाम गर्ने, सामाजिक दुरी कायम गर्ने, मास्क लगाउने गरियो भने कोरोनालाई सहजै जित्न सकिन्छ । यदि यसलाई हामीले हेलेचेक्रयाइ गर्नु भने हँदैन ।
कोरोना निको भैसकेपछि मैले प्लाज्मा दान गर्ने निर्णय गरेको छु । कोरोनामुक्त भएकाको प्लाज्मा कोरोनाका गम्भीर बिरामीलाई दिँदा निको भएका थुप्रै छन् । त्यसैले मैले पनि प्लाज्मा दान गर्ने निर्णय गरेको छु ।
आइसोलेसनको मेनु
कीर्तिपुरको आइसोलेसनमा म बस्दाको अवधिमा त्यहाँको व्यवस्थापन राम्रो थियो । त्यहाँ बिहानै हामीलाई योगा गराइन्थ्यो । ७ बजेपछि ब्रेकफास्ट चना र अण्डा दिइन्थ्यो । कुनैदिन गाँजरको जुस, पाउरोटी दिइन्थ्यो । दिउँसो ११ बजे खाना हुन्थ्यो । जसमा दाल भात तरकारी हुन्थ्यो । दिउँसो ३ बजे रोटी तरकारी खाजा दिइन्थ्यो भने कहिले चना अण्डा हुन्थ्यो । बेलुकाको खाना ७ देखि ८ बजेभित्र हुन्थ्यो ।
यो बाहेक अस्पतालको अन्य व्यवस्थापन राम्रो थियो । सुरुमा वाइफाइको व्यवस्था थिएन । हामीले माग गरेपछि त्यसको व्यवस्था भयो । बेडका तन्ना, कम्बलहरु सफा थिए । टुथ ब्रस, थर्मोमिटर, अक्सिजन र ब्लड प्रेसर जाँच गर्ने मेसिन पनि उपलब्ध थिए । साथै दैनिक शरीरमा रोग प्रतिरोधात्मक क्षमता बढाउने आयुर्वेदिक औषधी पनि दिइन्थ्यो ।
मेरो गुनासो
यो मेरोभन्दा पनि प्रत्येक कोरोना संक्रमितको गुनासो हो । पहिलो गुनासो त जब स्वाब परीक्षण गरिन्छ । त्यसको रिपोर्ट दिन ढिलाइ गरिनु नै हो । कोरोनाको परीक्षण भैसकेपछि उसले छिटोभन्दा छिटो आफ्नो रिपोर्ट थाहा पाउनुपर्छ । अर्को कुरा कोरोना संक्रमित भैसकेपछि उसको कन्ट्याक ट्रेसिङ नहुनु नै हो ।
कन्ट्याक्ट ट्रेसिङ त हुन्छ त्यो त्यति प्रभावकारी छैन । कोरोना रिपोर्ट पोजेटिभ आएपछि हाम्रो कन्ट्याक ट्रेसिङ हुनुपर्थ्यो, त्यो भएन । जसले समुदायमा कोरोना फैलिन अझ बल पुर्याएजस्तो लाग्छ ।
हामीसँग केही कोरोना संक्रमित कैदीवन्दीलाई पनि राखिएको थियो । उनीहरुलाई अन्यत्र छुट्टै ठाउँमा व्यवस्थापन गर्दा राम्रो हुने थियो । त्यसबाहेक मनोवैज्ञानिक परामर्श पनि कोरोना संक्रमितका लागि अति आवश्यक देखिन्छ । त्यसको पनि सरकारले आइसोलेसन सेन्टरहरुमा व्यवस्थापन गर्नुपर्छ ।
