प्रिय बहिनी डा. नीरा
तिम्रा बारेमा सेतोपाटीमा छापिएको त्यो लेख मैले पूरा पढ्न सकिनँ । मलाई माफ गर । तिमीलाई मैले चिनेको लगभग दस वर्ष भइसकेछ । मेरो विवाहको एकदिन अगाडि बुटवलको त्यो कसैले पनि कल्पना नगरेको घटनामा तिम्रो दिदी भिनाजुको आफ्नै पसलमा गोली हानिएर मृत्यु भएको पनि दश वर्ष भएछ । उनैका ती अबोध छोराहरू हुर्काएर फेरी तिम्रै छोरीको पनि रेखदेख गर्नुभएका तिम्रा बाबाआमालाई पनि नमन गर्छु । आज यो कोरोनाको कहरमा तिमी सम्बन्धी लेख पढ्दा यिनै घटना फेरी मष्तिस्कमा आए ।
तिम्रा र मेरा पारिवारीक र व्यवसायिक पृष्ठभूमी एउटै छ । एमडी अध्ययन गर्दैगर्दा एक बच्चाको आमाको पनि जिम्मेवारी लिनुपरेको बेलामा हाम्रा समस्या कति मिल्थे । म त नवलपरासीमा जन्मिएपनि यही भरतपुरमै हुर्किएँ । मेरा बाबा चार पटक भरतपुर अस्पतालको प्रमुख भएर काम गर्दा मैले एम्बीबीएस र एमडी यही पढेँ । पहिलो छोरा आरभराज नेपालको अन्नप्रासनपछि मात्र भरतपुरको आवास छोडेर बाहिर बसेका थियौं हामी । यस्तो हुर्केको, चिनेको जानेको ठाउँमै खटाइएर यही भरतपुरको कोरोना विशेष अस्पतालमा काम गर्न त मलाई यति गाह्रो भयो भने छोरी टाढा माइतीमा राखेर रोगको बीचमा खटिन पर्दा तिमीलाई कस्तो भएको होला !
स्वाब संकलन गर्दै डा. नीरा
अस्पतालका सबै डराएर तालिम लिन जान नमानेपछि तिमी गएकी रहिछौ । आफै पीपीई लगाउँदै फिल्डमा दिनहुँ दुई सयभन्दा धेरै स्वाब निकाल्दै परीक्षणका लागि काठमाडौं पठाउने काम पनि सामान्य होइन । विस्तारै वीरगंजको नारायणी अस्पतालमा परीक्षणको सेवा सुरु गरेपछि त स्वाब निकाल्ने मात्र नभएर त्यसलाई प्रोसेसिङ गर्ने, परीक्षण पनि गर्ने र नतिजा दिने काम झन् कति चुनौतीपूर्ण थियो तिमीलाई । एक्लै यो काम सम्हालेकी तिमीलाई जति धन्यवाद दिएपनि कम हुन्छ । रोगको प्रकृतिअनुसार त एउटा टोलीले काम गरेपछि दुई हप्ता क्वारेन्टाइनमा बस्दै अर्को टोलीले काम गर्ने हो तर सिमित जनशक्तिमा यो नियम धेरै कम ठाउँमा मात्र पालना भएको देखिन्छ ।
डरकै कारणले र जिम्मेवारीबोध नभएर कयौँ जनशक्ति त देखिँदैनन् पनि । खै त तिमीले क्वारेन्टाइन भनेर विश्राम लिँदै छोरीसँग कुरा गर्न पाएकी ? यस्तै अवस्था हाम्रोमा पनि छ । हाम्रै ल्याबका चीनकाजी महर्जन दाइ जस्ता अन्य कर्मचारी पनि स्वाब निकालेर कहिले परीक्षणका लागि हेटौंडा कहिले टेकु दौडिन परेको थियो । प्रयोगशालाको स्थापना यही भरतपुरमै भएपछि पनि दिनरात त्यही बिताएका प्रदिप हमाललगायतका सहकर्मीले कति गुन लगाउनुभयो । अहिले पनि तिमीजस्तै दिनमा १६ १७ घण्टा प्रयोगशालामै खटिने कयौं साथीहरू नेपालभरी छन् ।
मलाई त यहाँ सहयोग गर्ने हातहरू धेरै छन् । माथि नै भने आफ्नै माइतीघर, आफ्नै ठाउँ छ । बाबाआमा र बहिनीहरूको साथ सँगै छ । छोराछोरीसँग खेल्न नपाएपनि हेर्न पाउँछु । अस्पतालको गेटबाट छिर्दै गर्दाबाट नै सहयोग गर्ने सुरक्षाकर्मी अमर कुँवरजी र उहाँको टिम छ । राति राति एक्लै नहिड्नु बरु हामीलाई बोलाउनु भनेर उहाँहरूले गाली गर्दाको आफ्नोपन लेखेर शब्दमा आउँदैन । गार्ड दिदीहरू सोनी, सविता र सफाइ कर्मचारी दिदीहरूले आफ्नो घरभन्दा बढी अस्पताललाई माया गर्नुहुन्छ । सामान बोक्ने सुमन दाइ र दिपेन्द्र दाइको सद्भाव छ । यति हुँदापनि भीटीएम र पंखा अनि पानी र बिरामीका लागि खाना खाजाको व्यवस्थापनमै मलाई भएका तनाव सम्झिँदा तिमीसँग प्रत्यक्ष भेटघाट नभएपनि तिम्रो याद आइरहन्छ ।
काम गर्ने क्रममा आत्तिन हुँदैन रहेछ । यो कालो बादल छिट्टै फाट्ने छ । तिमीजस्ता ल्याबका सहकर्मी साथीहरूले पत्ता लगाएका संक्रमितलाई उपचार गरेर घर पठाउन पाउँदा यस्तो आनन्दको अनुभूति भयो । नानीहरूले पुण्य हुने काम गर्नुभएको छ, हामी तपाईंलाई आशीर्वाद दिन्छौं भन्दै उहाँहरु हाँस्दै घर जाँदा यी सबै तनाव बिर्सियो । अहिले त हाम्रो अस्पतालका सबै क्वारेन्टाइनमा छौं । अस्पताल दूषणरहित बनाउने, त्यहाँका औजार उपकरण निर्मलीकरण गर्ने र प्राविधिक तथा पूर्वाधारका समस्या समाधान गर्ने कार्य हुँदैछ । क्वारेन्टाइनको अवधिपछि फेरी अस्पतालमै खटिन हामी तयारै छौं ।
स्वास्थ्यकर्मीको सेवा सुविधा बढाउने भन्दै गरिएका चर्का भाषण दिनहुँ सुन्नपरेको छ । हौसला दिने र भत्ता दिनेजस्ता गफ पनि सुनेकै हो । फेरी जो बिरामीको नजिक एकपटक पनि परेको छैन, उसलाई नै चाहिन्छ यस्ता कुरा धेरै । अहिले त तिमी र मलाई चाहिएको सुरक्षा सामग्री हो, तनावरहित काम गर्ने वातावरण हो, अग्रजको हतोत्साही व्यवहार नभएर उहाँहरूको अभिभावकत्व र संरक्षण हो । यो रोगको शीघ्र नियन्त्रण र संक्रमित व्यक्ति रोगमुक्त भएर घर जाने वातावरण हो । परिवारसँग, छोराछोरीसँग समय बिताउने अवस्था कहिले आउला भनेर दिन गनिरहेका छौं ।
डा. शान्ति वाणगङ्गा ११ कपिलवस्तुकी हुन् । उनी अहिले भरतपुर कोरोना विशेष अस्थायी अस्पतालमा कार्यरत छन् ।
डा. नीरा पाठक वीरगञ्ज महानगरपालिकामा रहेको नारायणी अस्पतालकी प्रमुख प्याथोलोजिष्ट हुन् ।
